Κυκλοφορεί η φήμη για τα μπλογκς, ότι όλος ο κόσμος έχει κι από ένα. Προφανώς είναι τόσο πολλά και τόσο ασήμαντα, που λίγα ξεχωρίζουν. Τούτο δω το blog δεν φολοδοξεί να γίνει ένα από αυτά που καταφέρνουν να βγουν από την αφάνεια. Έχω προ καιρού ξοδέψει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούσαν και δεν ενδιαφέρομαι να ξαναγίνω “διάσημος”. Μια χαρά αισθάνομαι και τώρα που είμαι παντελώς άγνωστος, πέρα από τον στενό οικογενειακό μου κύκλο, τους φίλους και το εργασιακό περιβάλλον. Θέλω να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου κάποιες στιγμές και ένα blog είναι ίσως η καλύτερη επιλογή. Σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά, αλλά καλύτερα να βλέπουμε περισσότερο τα θετικά: Δε σε πιέζει κανείς να γράψεις, δεν έχεις το άγχος ότι πρέπει κάποιοι να διαβάσουν αυτά που γράφεις, δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι αρεστός σε κανέναν, γράφεις σήμερα, αύριο, κάθε μέρα ή μια φορά το τρίμηνο, χωρίς ποτέ κανείς να παραπονιέται…
Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα ημερολόγιο;
