Έτος: 2010

Επιμελητήριο Υγείας για όλους τους επαγγελματίες του χώρου, αποσύνδεση του πτυχίου από την άδεια άσκησης επαγγέλματος δραστική μείωση αποφοίτων και ανατροπές στην φοίτηση στις ιατρικές σχολές προβλέπει το σχέδιο που μελετά η κυβέρνηση.

Διάβασα το ρεπορτάζ για την υπουργική σύσκεψη στο ηλεκτρονικό Έθνος.

Deja vu
Το 1994 καταλήψεις παρέλυσαν όλες τις ιατρικές σχολές της χώρας ως απάντηση στα ανάλογα σχέδια Σούρλα (εξετάσεις πριν την ειδικότητα κλπ)

Back to the Future
Μπορεί το υπουργείο να δώσει οδηγίες στους πανεπιστημιακούς σχετικά με τον τρόπο βαθμολογίας, διδασκαλίας, αξιολόγησης των φοιτητών; Μπορεί να τεθεί φραγμός στην ελεύθερη διακίνηση εντός Ε.Ε.; Πώς λοιπόν οι υπουργοί ευαγγελίζονται πιο “ζόρικες” σπουδές και λιγότερους γιατρούς “ειδαγωγής”;

Πληροφορούμαστε ότι στην Ευρώπη έχουν λιγότερους γιατρούς και περισσότερους νοσηλευτές. Χωρίς πραγματική χαρτογράφηση της υγειονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, η Υγεία είναι έρμαιο των μεγαλοκλινικαρχών και των υπουργών. Το αθηνοκεντρικό κράτος έχει αφήσει χωριά χωρίς γιατρό, νησιά στο έλεος του Θεού, νοσοκομεία χωρίς προσωπικό, μηχανήματα σε κιβώτια στα υπόγεια, αλλά οι τεχνοκράτες βρήκαν την αιτία του κακού: η αναλογία γιατρών προς νοσηλευτές.
Οι νοσηλευτές είναι προφανώς λίγοι. Μπορούμε να βελτιώσουμε την αναλογία στο προσωπικό υγείας μειώνοντας τους γιατρούς ή προσλαμβάνοντας περισσότερους νοσηλευτές. Αλλά ως γνωστόν, στην Ελλάδα συνηθίζεται να παρακαλάμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Αν θέλαμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα τομλούσαμε να πούμε ότι ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι μεγάλη υποκρισία. Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να τον καλύπτουν με δημοκρατικό μανδύα, η προσπάθεια συμβιβασμών και το αλισβερίσι μεταξύ ανθυποψηφίων είναι ντροπή για μια ευνομούμενη πολιτεία. Βέβαια, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι είναι συνηθισμένες στις σύγχρονες εκλογικές διαδικασίες και κανείς δεν προτείνει να καταργηθούν οι εκλογές. Και δε φταίνε μόνο οι “κακοί” πολιτικοί.
Τι να το κάνω που ο νεοκλεγείς δήμαρχος θα συγκεντρώνει τουλάχιστον το 50% των ψήφων, όταν ούτε καν το πλησιάζει σε αναλογία εγεγγραμένων ή κατοίκων της περιοχής του; Γιατί πρέπει να θεωρήσω δημοκρατική πράξη την ανοχή που θα του δείξουν οι πολίτες, απλά και μόνο επειδή μισούν τον αντίπαλό του;

Θυμάμαι τη “δημοκρατικότατη” διαδικασία στην Αρχαία Αθήνα, όπου οι πολίτες ψήφιζαν για τον εξοστρακισμό των υποτιθέμενων εχθρών του Δήμου, συνήθως προκαταβολικά. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο και σήμερα, πιθανόν να μη φτάναμε στο σημείο να παρακαλάνε οι μεν τους δε να τους στηρίξουν, για να μαυρίσουν κάποιον άλλο. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι μάλλον μη εφαρμόσιμο σήμερα.
Θα μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδο ένας τρίτος γύρος; Ένας γύρος με έναν και μοναδικό υποψήφιο, το νικητή της 2ης Κυριακής. Ένας τρίτος γύρος, όπου το ζητούμενο θα είναι η έγκριση του αποτελέσματος του προηγούμενου. Αν καταψηφιστεί ο δήμαρχος από το 50% του εκλογικού σώματος, δε θα νομιμοποιείται να αναλάβει το αξίωμα. Μπορείς να το αντέξεις δήμαρχε;

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει. Όχι γιατί σχεδόν όλοι θα διαφωνήσουν (ίσως ακόμα κι εγώ) με την προχειρότητα της πρότασής μου. Όχι γιατί είναι απλώς λάθος. Δε θα το κάνουν γιατί δεν έχουν αρχίδια.

δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί

Αμφιταλαντευόμουν για τον τίτλο. Αν θα έπρεπε να γράψω τα σταφύλια της οργής ή τα σταφύλια της αποχής. Ή τα καρύδια. Τόσες παπαριές ακούσαμε αυτές τις μέρες.

Αυτοδιοικητικές εκλογές χτες και κάποιοι ψηφίσαμε, κάποιοι άλλοι όχι. Το μείζον ζήτημα χτες ήταν η αποχή, που πλησίασε το 60% στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν τη νομιμότητα της εκλογής του δημάρχου. Οφείλω να παραδεχτώ ότι οι περίπου 70.000 άνθρωποι που θέλουν τον Κακλαμάνη στην πρωτεύουσα, είναι λίγοι συγκριτικά με τους κατοίκους (ετεροδημότες, αλλοδαποί).
Γιατί όμως κάποιοι επιλέγουν να μη κάνουν χρήση του δικαιώματος του εκλέγειν; Δε νομίζω ότι υπάρχει σαφής ερμηνεία και σίγουρα όχι μόνο μία. Από την απάθεια της αδιαφορίας μέχρι την οργή της αγανάκτησης υπάρχουν πολλές υποδιαιρέσεις. Πώς μπορούμε να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι;

ΥΓ. Μετά το σχέδιο Καποδίστριας, είδαμε και το σχέδιο Καλλικράτης. Ποιος ο λόγος για τοπική αυτοδιοίκηση, όταν δεν είναι τοπική πια; Ίσως είναι καιρός να εφαρμοστεί  ένα νέο μεγαλεπήβολο σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα καταργηθούν οι δήμοι και οι περιφέρειες και όλη η χώρα θα αποτελεί μια επαρχία. Προτείνω να ονομαστεί Σχέδιο Αλέξανδρος.  Και στις μοναδικές εκλογές να ψηφίζουμε τους 24 της ευρωβουλής.