Κάποτε ζούσαμε ζωή και κότα. Οι μόνοι ξένοι που γνωρίζαμε ήταν οι Ευρωπαίοι κουτόφραγκοι που μας χάριζαν λεφτά με τις επιδοτήσεις, για να αγοράζουμε εμείς πισωκίνητες BMW και στέλναν τις γυναίκες τους τα καλοκαίρια να δοκιμάζουν μύγδαλα στις ελληνικές θάλασσες.
Κάποτε ζούσαμε ζωή και κότα. Οι μόνοι μαύροι που βλέπαμε, ήταν εκείνοι που ερχόντουσαν ξυπόλητοι για να παίξουν μπάλα, με μεροκάματο 2 αυγά και μια ντομάτα. Ούτε CD, ούτε φανάρια, ούτε εγκλήματα, ούτε αλλοδαπές πουτάνες.
Κάποτε ζούσαμε ζωή και κότα. Είχαμε πολιτικούς με αρχίδια (έστω και μαραμένα) και όχι μνημονιακούς προδότες σαν το Ραγκούση και το Σαμαρά.
Τώρα είμαστε για λύπηση. Φτώχεια, ανεργία, λαθρομετανάστευση. Ο περήφανος ελληνικός λαός εξαθλιώνεται. Μας δουλεύουν ακόμα και οι Βούλγαροι.
Τώρα είμαστε για λύπηση. Μοχθείς μια ζωή να γεννηθείς από Έλληνες γονείς και έρχεται ένας προδότης πολιτικός και δίνει υπηκοότητα στους ξένους μέσα σε 2 χρόνια.
Τώρα είμαστε για λύπηση. Γεμίσαμε ξένους ανώμαλους που βιάζουν τις Ελληνίδες από μικρές κι ο αγνός Έλληνας πατριώτης παιδεραστής δεν μπορεί να βρει ενήλικη παρθένα.
Διάβασα για το 13χρονο κορίτσι που κλέφτηκε με 23χρονο Αλβανό και θυμήθηκα την Άννα. Ελληνίδα συνάδελφος, που σήμερα ψηφίζει ΧΑ, τα είχε με Άραβα συμφοιτητή το 1989-90. Άλλες εποχές τότε, μπορούσες να κοιμηθείς με ανοιχτά παράθυρα και να μη σε πηδάνε ξένοι.
ΥΓ. Κάποτε φωνάζαμε Αίμα-Τιμή μόνο όταν βλέπαμε αποδείξεις στο σεντόνι. Σήμερα εμπιστευόμαστε τη δημοσιογραφία του Τράγκα και του Μπόγδανου.
