Έχω την εντύπωση ότι οι παιδότοποι αυξάνονται και πληθύνονται όπως τα videoclubs στα τέλη τηςδεκαετίας του 80, τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας στα τέλη της δεκαετίας του 90 κλπ. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί επιλέγουν οι γονείς να διασκεδάσουν τα τέκνα τους σε έναν κλειστό χώρο. Γιατί ελαττώθηκαν οι επισκέψεις στα πάρκα ή τις παιδικές χαρές του δήμου;
Αναρωτιέμαι αν αυτός που πραγματικά αισθάνεται την ανάγκη του παιδότοπου είναι το παιδί ή ο γονιός. Το παιδί μπορεί να γνωρίσει και να συναναστραφεί άλλα παιδιά το ίδιο καλά σε οποιονδήποτε χώρο. Το παιδί θα παίξει το ίδιο καλά σε οποιονδήποτε χώρο (εννοείται ότι καιρού επιτρέποντος η πρώτη επιλογή είναι το ύπαιθρο).
Εκτός κι αν γέμισαν οι παιδικές χαρές και δεν φτάνουν για όλους.
Κάποιος φίλος μου έλεγε τις προάλλες ότι ο γιος του αρρώστησε, επειδή ακριβώς η πεθερά του επιμένει να τον πηγαίνει στο πάρκο, όπου το 90% είναι παιδιά μεταναστών. Είναι αυτό δικαιολογία; Φοβόμαστε να παίζουν τα παιδιά μας με τα παιδιά του Αλβανού, του Ρώσου ή του Βούλγαρου; Σε έναν κλειστό χώρο, όπου συνωστίζονται δεκάδες παιδιά μέσα σε μια πλαστική κατασκευή είναι λιγότερο πιθανό να μεταδοθούν οι ασθένειες;
Θυμάμαι έναν καθηγητή παιδορθοπεδικής στο (τότε Κεντρικό) Νοσοκομείο "Γεννηματάς" στη Θεσσαλονίκη που έλεγε ότι το 5/6ωρο του δημοτικού σχολείου είναι έγκλημα για την ανάπτυξη των παιδιών: "2-3 ώρες την ημέρα φτάνουν. Τις υπόλοιπες, το παιδί πρέπει να παίζει στο ύπαιθρο, να κινείται, να τρέχει…".
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θέλουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε η κόρη μου βλέπει κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες φωνάζει (σχεδόν υστερικά): "μπαμπά, γύρω-γύρω, γύρω-γύρω". Προφανώς, το "γύρω-γύρω" είναι alias για την παιδική χαρά ή για κάθε παιχνίδι που βρίσκεται εκεί.
