δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί
Αμφιταλαντευόμουν για τον τίτλο. Αν θα έπρεπε να γράψω τα σταφύλια της οργής ή τα σταφύλια της αποχής. Ή τα καρύδια. Τόσες παπαριές ακούσαμε αυτές τις μέρες.
Αυτοδιοικητικές εκλογές χτες και κάποιοι ψηφίσαμε, κάποιοι άλλοι όχι. Το μείζον ζήτημα χτες ήταν η αποχή, που πλησίασε το 60% στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν τη νομιμότητα της εκλογής του δημάρχου. Οφείλω να παραδεχτώ ότι οι περίπου 70.000 άνθρωποι που θέλουν τον Κακλαμάνη στην πρωτεύουσα, είναι λίγοι συγκριτικά με τους κατοίκους (ετεροδημότες, αλλοδαποί).
Γιατί όμως κάποιοι επιλέγουν να μη κάνουν χρήση του δικαιώματος του εκλέγειν; Δε νομίζω ότι υπάρχει σαφής ερμηνεία και σίγουρα όχι μόνο μία. Από την απάθεια της αδιαφορίας μέχρι την οργή της αγανάκτησης υπάρχουν πολλές υποδιαιρέσεις. Πώς μπορούμε να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι;
ΥΓ. Μετά το σχέδιο Καποδίστριας, είδαμε και το σχέδιο Καλλικράτης. Ποιος ο λόγος για τοπική αυτοδιοίκηση, όταν δεν είναι τοπική πια; Ίσως είναι καιρός να εφαρμοστεί ένα νέο μεγαλεπήβολο σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα καταργηθούν οι δήμοι και οι περιφέρειες και όλη η χώρα θα αποτελεί μια επαρχία. Προτείνω να ονομαστεί Σχέδιο Αλέξανδρος. Και στις μοναδικές εκλογές να ψηφίζουμε τους 24 της ευρωβουλής.
