Κατηγορίες
Πολιτική

Σφίξαν οι ζέστες…


Σκέφτομαι ότι σε 3 βδομάδες θα έχουμε εκλογές. Θα επαναλάβουμε ένα λάθος που κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια αλλά ευτυχώς θα έχουμε την ευκαιρία να το διορθώσουμε σε 4 χρόνια. Αυτό είναι που μ’αρέσει στη δημοκρατία. Ψηφίζεις σήμερα κάτι, αντιλαμβάνεσαι το λάθος σου αργότερα και έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Και εννοείται ότι 8 χρόνια αργότερα θα έχεις και μια τρίτη ευκαιρία και πάει λέγοντας.

Ξέρω ότι σε κάποιους δεν αρέσει το ειρωνικό μου ύφος. Δυστυχώς, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν ειρωνεύομαι όμως τους αποδημητικούς ψηφοφόρους, αυτούς που άγονται και φέρονται ανάλογα με τον καιρό και τη μόδα που επικρατεί. Ο καθένας έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση, ταυτόγχρονα, της κρίσης του.

Περισσότερο τα έχω με αυτούς που, είτε αμφιταλαντεύονται είτε όχι, βλέπουν τις κάλπες σαν μια ευκαιρία να κάνουν λάθος χωρίς να τους δει κανείς. Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν χωρίς το φόβο να τους χλευάσει ή να τους τιμωρήσει κάποιος. Κι όμως τις τραγικές ή και ολέθριες συνέπειες του λάθους κανείς δεν μπορεί να τις αποφύγει. Τι κι αν η ψήφος είναι μυστική; Το αποτέλεσμα της κάλπης είναι δημόσιο και τελικά μας επηρεάζει όλους.
Είναι τόσο μακρυά το Στρασβούργο. Είναι τόσο ξένο στην δική μας πραγματικότητα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Νιώθουμε ότι στις ευρωεκλογές μπορούμε να πραγματοποιήσουμε το κρυφό μας πάθος, να κάνουμε αυτό που θέλαμε αλλά ντρεπόμαστε να κάνουμε, να στείλουμε ένα μύνημα σε αυτούς που έχουν κλειστά τα κινητά τους εδώ και τόσα χρόνια… Είναι όμως έτσι;

Δεν είχα σκοπό να γράψω ούτε μια γραμμή για τις εκλογές. Όπως βλέπεις, έχω να γράψω στο blog σχεδόν 2 μήνες. Με απορρόφησε η δουλειά κι οι υποχρεώσεις. Με νίκησε το άγχος και η κούραση. Πριν λίγο είδα ένα email σχετικά με ένα βίντεο στο youtube. Και με νίκησε κι ο συναισθηματισμός και έσταξε ένα δάκρυ. Ξύπνησαν μέσα μου οι μνήμες. Και γύρισα εδώ, στο blog… και ξέσπασα.