Ελληνικά ναι – οικονομικά όχι

Πριν μερικές μέρες αγόρασα από supermarket κατεψυγμένα θαλασσινά ιδιωτικής ετικέτας. Στο σπίτι διαπίστωσα ότι η συσκευασία ήταν τρύπια και επέστρεψα στο κατάστημα για αλλαγή του προϊόντος. Δυστυχώς, όλες οι συσκευασίες είχαν μικρές τρύπες, πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο, που σημαίνει ότι δεν ήταν τυχαίο. Ενημέρωσα την κοπέλα στα ψυγεία, για να λάβω την αφοπλιστική απάντηση: “μην ανησυχείτε, φρέσκα είναι, σήμερα τα παραλάβαμε”. Long story short, επέστρεψα το προϊόν και μου έδωσαν πιστωτικό σημείωμα για χρήση σε επόμενες αγορές.
Σήμερα επισκέφθηκα το ίδιο κατάστημα. Από περιέργεια πλησίασα στο ψυγείο με τα κατεψυγμένα, για να δω αν έχουν αποσύρει τα προϊόντα που τους είχα επισημάνει. Διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν. Ανακουφισμένος από την ευαισθησία των υπαλλήλων, τίμησα το κατάστημα αγοράζοντας 2 συσκευασίες fishsticks των 10 τεμαχίων έκαστη (300γρ). Πρέπει να ομολογήσω, ότι σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου έπαιξε το γεγονός ότι ήταν σε προσφορά, με 30% έκπτωση με την κάρτα πελάτη. Πλήρωσα και έφυγα βιαστικά. Επιστρέφοντας στο σπίτι, βλέπω ότι στην απόδειξη δεν αναγράφεται έκπτωση. Όπως έμαθα, η έκπτωση ισχύει μόνο για τη συσκευασία των 15 τεμαχίων (450γρ), η οποία τελικά τιμάται 0,30€ φτηνότερα από τη μικρότερη που αγόρασα εγώ.
Ηθικό δίδαγμα: μαζί με τον έλεγχο για την ημερομηνία λήξεως, προσέχουμε ακεραιότητα συσκευασίας και επιβεβαιώνουμε τιμή (και ενδεχόμενη έκπτωση) πριν πληρώσουμε. Κάποια λάθη ίσως αναγνωρίζονται και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο – η ταλαιπωρία όμως παραμένει.