Έτος: 2007

Έχω την εντύπωση ότι οι παιδότοποι αυξάνονται και πληθύνονται όπως τα videoclubs στα τέλη τηςδεκαετίας του 80, τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας στα τέλη της δεκαετίας του 90 κλπ. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί επιλέγουν οι γονείς να διασκεδάσουν τα τέκνα τους σε έναν κλειστό χώρο. Γιατί ελαττώθηκαν οι επισκέψεις στα πάρκα ή τις παιδικές χαρές του δήμου;
Αναρωτιέμαι αν αυτός που πραγματικά αισθάνεται την ανάγκη του παιδότοπου είναι το παιδί ή ο γονιός. Το παιδί μπορεί να γνωρίσει και να συναναστραφεί άλλα παιδιά το ίδιο καλά σε οποιονδήποτε χώρο. Το παιδί θα παίξει το ίδιο καλά σε οποιονδήποτε χώρο (εννοείται ότι καιρού επιτρέποντος η πρώτη επιλογή είναι το ύπαιθρο).
Εκτός κι αν γέμισαν οι παιδικές χαρές και δεν φτάνουν για όλους.
Κάποιος φίλος μου έλεγε τις προάλλες ότι ο γιος του αρρώστησε, επειδή ακριβώς η πεθερά του επιμένει να τον πηγαίνει στο πάρκο, όπου το 90% είναι παιδιά μεταναστών. Είναι αυτό δικαιολογία; Φοβόμαστε να παίζουν τα παιδιά μας με τα παιδιά του Αλβανού, του Ρώσου ή του Βούλγαρου; Σε έναν κλειστό χώρο, όπου συνωστίζονται δεκάδες παιδιά μέσα σε μια πλαστική κατασκευή είναι λιγότερο πιθανό να μεταδοθούν οι ασθένειες;
Θυμάμαι έναν καθηγητή παιδορθοπεδικής στο (τότε Κεντρικό) Νοσοκομείο "Γεννηματάς" στη Θεσσαλονίκη που έλεγε ότι το 5/6ωρο του δημοτικού σχολείου είναι έγκλημα για την ανάπτυξη των παιδιών: "2-3 ώρες την ημέρα φτάνουν. Τις υπόλοιπες, το παιδί πρέπει να παίζει στο ύπαιθρο, να κινείται, να τρέχει…".
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θέλουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε η κόρη μου βλέπει κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες φωνάζει (σχεδόν υστερικά): "μπαμπά, γύρω-γύρω, γύρω-γύρω". Προφανώς, το "γύρω-γύρω" είναι alias για την παιδική χαρά ή για κάθε παιχνίδι που βρίσκεται εκεί.

Σήμερα έβαλα για πρώτη φορά το παιδικό κάθισμα στο αυτοκίνητο. Η κόρη μου ξετρελάθηκε, θέλει συνέχεια βόλτα με το αυτοκίνητο. Βέβαια, βόλτες ήθελε και πριν, αλλά σήμερα ήταν ιδιαιτέρως χαρούμενη.
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί περιστασιακά ένα βρεφικό κάθισμα στο αυτοκίνητό του. Αν σκοπεύεις να το βάζεις και να το βγάζεις, ανάλογα με τις ανάγκες μετακίνησης, είναι τρομερά μεγάλος κόπος. Τουλάχιστον, έτσι νομίζω τώρα εγώ, που δεν έχω ακόμα συνηθίσει.
Όπως και να έχει, το μέλλον θα δείξει. Δεν άλλαξα οδηγική συμπεριφορά πάντως. Προσπαθώ να οδηγώ το ίδιο προσεκτικά όταν είναι το παιδί στο αυτοκίνητο, όπως και πριν, όταν την κρατούσε στην αγκαλιά η μαμά ή γιαγιά της.
Καλά μας ταξίδια, λοιπόν.