Πριν μερικούς μήνες, λίγοι γνώριζαν τα προγράμματα “stage”. Σήμερα ακούμε όλοι καθημερινά τις διαμαρτυρίες τους. Κραυγές απόγνωσης από νέους, κατά κανόνα, ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους. Η κατάσταση μονοπωλεί τα πρωινά τηλεοπτικά παράθυρα. Όπως κάθε φορά που τα ΜΜΕ μυρίζονται κέρδος, επιστρατεύεται μια στρατιά “ειδικών” για πλήρη και εμπεριστατωμένη ανάλυση. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εργατολόγοι, συνδικαλιστές, ακτιβιστές υψώνουν το παράστημά τους μπροστά στην κάμερα και καταθέτουν την άποψή τους στο χρηματιστήριο της δημοσιότητας (όταν χρειαστεί θα εξαργυρώσουν το κέρδος). Κάποιοι τους χαϊδεύουν την πλάτη και επιδίδονται σε λαϊκιστικό παραλήρημα ή πλειοδοσία ανθρωπιάς.
Λυπάμαι για το (δυσοίωνο) μέλλον των ανθρώπων, αλλά έχω την προσωπική μου άποψη για το θέμα. Άποψη που κάποιοι, ίσως, συμμερίζονται και άλλοι (δημόσια τουλάχιστον) θα την καταδίκαζαν απερίφραστα.
Το ξέρω ότι οι άνθρωποι μένουν στο δρόμο. Δικαιολογούνται να αγωνίζονται για τα κεκτημένα τους. Δικαιολογούνται να φωνάζουν για το δικαίωμά τους στην εργασία. Παρ’ όλα αυτά, διαφωνώ μαζί τους και δε συντάσσομαι σε καμιά περίπτωση μαζί τους. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη, αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας, ταξικός! Νεόκοποι συνδικαλιζόμενοι, που βγαίνουν στο δρόμο αφού απολυθούν δεν είναι πραγματικοί συνδικαλιστές. Νεόκοποι αγωνιζόμενοι που διεκδικούν τα δικαιώματά τους με 4 και 5 χρόνια καθυστέρηση δεν είναι σε καμιά περίπτωση πρωτοπορία. Νεόκοποι διαδηλωτές που επιζητούν τη μονιμοποίησή τους αφού τέθηκε θέμα νομιμοποίησής τους από τη νέα κυβέρνηση, δεν μπορούν να επικαλούνται την αθωότητα της αγνοίας τους. Στελέχη των κομματικών νεολαιών δε μπορούν να αποβάλλουν από πάνω τους τον κομματικό μανδύα, υποκρινόμενοι τους ανεξάρτητους, υπερκομματικούς, δίκαιους αγωνιστές. Κι όταν το κάνουν, απλά γελιοποιούνται1.
Το ξέρω ότι οι άνθρωποι μένουν στο δρόμο. Δικαιολογούνται να αγωνίζονται για τα κεκτημένα τους. Δικαιολογούνται να φωνάζουν για το δικαίωμά τους στην εργασία. Παρ’ όλα αυτά, διαφωνώ μαζί τους και δε συντάσσομαι σε καμιά περίπτωση μαζί τους. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη, αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας, ταξικός! Νεόκοποι συνδικαλιζόμενοι, που βγαίνουν στο δρόμο αφού απολυθούν δεν είναι πραγματικοί συνδικαλιστές. Νεόκοποι αγωνιζόμενοι που διεκδικούν τα δικαιώματά τους με 4 και 5 χρόνια καθυστέρηση δεν είναι σε καμιά περίπτωση πρωτοπορία. Νεόκοποι διαδηλωτές που επιζητούν τη μονιμοποίησή τους αφού τέθηκε θέμα νομιμοποίησής τους από τη νέα κυβέρνηση, δεν μπορούν να επικαλούνται την αθωότητα της αγνοίας τους. Στελέχη των κομματικών νεολαιών δε μπορούν να αποβάλλουν από πάνω τους τον κομματικό μανδύα, υποκρινόμενοι τους ανεξάρτητους, υπερκομματικούς, δίκαιους αγωνιστές. Κι όταν το κάνουν, απλά γελιοποιούνται1.
Απολυμένοι των “stage” επικαλούνται τις οικογενειακές υποχρεώσεις, το μέλλον των παιδιών τους, την εμπειρία τους, τις ανανεώσεις των συμβάσεων τους, το χρόνο προϋπηρεσίας τους, τις ανάγκες των υπηρεσιών τους, τη διάθεσή τους για δουλειά, ακόμα και τις υποσχέσεις (δήθεν δεσμεύσεις) των πολιτικών για μονιμοποίησή τους. Ζητούν ακόμη τη συμπαράσταση των υπολοίπων, εργαζομένων (ηγεσία ΓΣΕΕ) και ανέργων (επιτυχόντες ΑΣΕΠ).
Υπάρχουν και πράγματα που δε μας λένε. Αλήθειες που επιμελώς προσπαθούν να αποκρύψουν. Αλήθειες που ανεπιτυχώς προσπαθούν να διαψεύσουν. Μπορεί να θυσιαστεί η αλήθεια στο βωμό του συμφέροντος;
Υπάρχουν και πράγματα που δε μας λένε. Αλήθειες που επιμελώς προσπαθούν να αποκρύψουν. Αλήθειες που ανεπιτυχώς προσπαθούν να διαψεύσουν. Μπορεί να θυσιαστεί η αλήθεια στο βωμό του συμφέροντος;
Τα γεγονότα
Η απερχόμενη κυβέρνηση, όπως και εκείνες που κυβέρνησαν παλαιότερα, υποστήριξαν το καθεστώς ομηρείας της εκλογικής τους πελατείας. Η πελατειακές σχέσεις ψηφοφόρων και υποψηφίων υπήρξαν από καταβολής του ελληνικού κράτους η κύρια στρατηγική εξασφάλισης της βουλευτικής έδρας. Συμβασιούχοι κάθε λογής καλύπτουν τις ανάγκες σε προσωπικό του ελληνικού δημοσίου. Συμβάσεις ανανεώνονται στο ίδιο ή διαφορετικό πρόσωπο, ανάλογα με τις οδηγίες των βουλευτικών γραφείων.
Νέοι βρίσκουν μια προσωρινή θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με ελεεινές συνθήκες και ακόμα πιο ελεεινές αποδοχές. Και φιλούν ευλαβικά το χέρι του πολιτικού που τους εξασφάλισε τον πρωινό καφέ, το τσιγαράκι και αν δεν καπνίζουν ίσως και το ποτάκι της εξόδου το Σαββατόβραδο. Γιατί τα 400 ευρώ δε φτάνουν για κάτι περισσότερο. Το χαρτζιλίκι όμως αποκτά άλλο κύρος όταν δουλεύεις ανασφάλιστος στο ΙΚΑ, όταν είσαι καθισμένος πίσω και όχι όρθιος στην ουρά μπροστά από το γκισέ.
Η απερχόμενη κυβέρνηση, όπως και εκείνες που κυβέρνησαν παλαιότερα, υποστήριξαν το καθεστώς ομηρείας της εκλογικής τους πελατείας. Η πελατειακές σχέσεις ψηφοφόρων και υποψηφίων υπήρξαν από καταβολής του ελληνικού κράτους η κύρια στρατηγική εξασφάλισης της βουλευτικής έδρας. Συμβασιούχοι κάθε λογής καλύπτουν τις ανάγκες σε προσωπικό του ελληνικού δημοσίου. Συμβάσεις ανανεώνονται στο ίδιο ή διαφορετικό πρόσωπο, ανάλογα με τις οδηγίες των βουλευτικών γραφείων.
Νέοι βρίσκουν μια προσωρινή θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με ελεεινές συνθήκες και ακόμα πιο ελεεινές αποδοχές. Και φιλούν ευλαβικά το χέρι του πολιτικού που τους εξασφάλισε τον πρωινό καφέ, το τσιγαράκι και αν δεν καπνίζουν ίσως και το ποτάκι της εξόδου το Σαββατόβραδο. Γιατί τα 400 ευρώ δε φτάνουν για κάτι περισσότερο. Το χαρτζιλίκι όμως αποκτά άλλο κύρος όταν δουλεύεις ανασφάλιστος στο ΙΚΑ, όταν είσαι καθισμένος πίσω και όχι όρθιος στην ουρά μπροστά από το γκισέ.
Οι εκπρόσωποι της απερχόμενης κυβέρνησης, αν ζούσαμε στην Ιαπωνία, θα είχαν αυτοκτονήσει ομαδικά με χαρακίρι. Όχι, δεν ελπίζω να το δω αυτό. Αλλά, απαιτώ από όσους συνέβαλλαν στην υπάρχουσα κατάσταση, όσους εκμεταλλεύτηκαν ψυχές, όσους μάσησαν το δημόσιο χρήμα σαν φύλλα δάφνης οραματιζόμενοι βίλες με πισίνες, απαιτώ όλοι αυτοί να σκύψουν το κεφάλι, να κλείσουν το στόμα, να κλάψουν γοερά και να μας απαλλάξουν από τη δημόσια παρουσία τους μέχρις ότου μετανιώσουν πραγματικά και επιστρέψουν για να ικετέψουν τη συγχώρεσή μας.
Νομίζω ότι μάλλον το παράκανα και το κείμενο βγήκε κάπως μεγάλο. Σταματάω εδώ χωρίς να καταφέρω να γράψω μια παράγραφο για τα παιδιά που δεν κατάφεραν να τρυπώσουν μέσα από την τρυπίτσα των πολιτικών γραφείων σε μια θεσούλα. Για τα παιδιά που αντιστάθηκαν στο κομματικό τυράκι, τα παιδιά που αντιστάθηκαν στη φάκα, που πίστεψαν στα προσόντα και τις σπουδές τους και παρέμειναν μήνες/χρόνια άνεργοι. Τα παιδιά εκείνα που φιλάνε κατουρημένες ποδιές κάθε μέρα για να εξασφαλίσουν το μεροκάματο που θα τους επιτρέψει να αγοράσουν γάλα για τα δικά τους παιδιά. Όσο κι αν σε ορισμένους φαίνεται απίστευτο, ακόμα και τα παιδιά των αξιοπρεπών ανθρώπων πίνουν γάλα και τρώνε ψωμάκι (όταν έχουν). Ίσως κάποια στιγμή να συνεχίσω στο δεύτερο μέρος. Το οποίο είναι και ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω σήμερα. Σα να λέμε, τα παράτησα στον πρόλογο.
Αυτά τα (ουκ) ολίγα λοιπόν και (ίσως) στο μέλλον τα σπουδαία.
1. Αν κάποιος δεν είναι υπερήφανος για την κομματική του ταυτότητα, δε θέλει να θυμάται την πρότερη κοινωνική του δράση, διαφωνεί με τους μέχρι πρότινος συντρόφους του, τότε οφείλει να παραδέχεται δημόσια τις προηγούμενες απόψεις του, να τονίζει τη διαφορά με τις τρέχουσες θέσεις του και να αναζητά από την κοινωνία να τον κρίνει ξανά και ενδεχομένως να τον ακολουθήσει στη νέα πορεία.
