Αν θέλαμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα τομλούσαμε να πούμε ότι ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι μεγάλη υποκρισία. Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να τον καλύπτουν με δημοκρατικό μανδύα, η προσπάθεια συμβιβασμών και το αλισβερίσι μεταξύ ανθυποψηφίων είναι ντροπή για μια ευνομούμενη πολιτεία. Βέβαια, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι είναι συνηθισμένες στις σύγχρονες εκλογικές διαδικασίες και κανείς δεν προτείνει να καταργηθούν οι εκλογές. Και δε φταίνε μόνο οι “κακοί” πολιτικοί.
Τι να το κάνω που ο νεοκλεγείς δήμαρχος θα συγκεντρώνει τουλάχιστον το 50% των ψήφων, όταν ούτε καν το πλησιάζει σε αναλογία εγεγγραμένων ή κατοίκων της περιοχής του; Γιατί πρέπει να θεωρήσω δημοκρατική πράξη την ανοχή που θα του δείξουν οι πολίτες, απλά και μόνο επειδή μισούν τον αντίπαλό του;
Θυμάμαι τη “δημοκρατικότατη” διαδικασία στην Αρχαία Αθήνα, όπου οι πολίτες ψήφιζαν για τον εξοστρακισμό των υποτιθέμενων εχθρών του Δήμου, συνήθως προκαταβολικά. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο και σήμερα, πιθανόν να μη φτάναμε στο σημείο να παρακαλάνε οι μεν τους δε να τους στηρίξουν, για να μαυρίσουν κάποιον άλλο. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι μάλλον μη εφαρμόσιμο σήμερα.
Θα μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδο ένας τρίτος γύρος; Ένας γύρος με έναν και μοναδικό υποψήφιο, το νικητή της 2ης Κυριακής. Ένας τρίτος γύρος, όπου το ζητούμενο θα είναι η έγκριση του αποτελέσματος του προηγούμενου. Αν καταψηφιστεί ο δήμαρχος από το 50% του εκλογικού σώματος, δε θα νομιμοποιείται να αναλάβει το αξίωμα. Μπορείς να το αντέξεις δήμαρχε;
Αλλά δεν πρόκειται να γίνει. Όχι γιατί σχεδόν όλοι θα διαφωνήσουν (ίσως ακόμα κι εγώ) με την προχειρότητα της πρότασής μου. Όχι γιατί είναι απλώς λάθος. Δε θα το κάνουν γιατί δεν έχουν αρχίδια.